Najlepszy sernik z białą czekoladą

W zasadzie nie publikuję przepisów, ale tym razem nie mogłam się powstrzymać. Nie piekę zbyt wiele, najczęściej jednak sięgam po serniki. Do tego stopnia, że przy wszystkich możliwych okazjach jestem proszona o upieczenie jednego. Za każdym razem piekę inny i potem nie mam pojęcia z jakiego przepisu, stąd tym razem, gdy wypiek wyszedł idealny postanowiłam zachować przepis.
Ten sernik z czekoladą (swoją drogą ciężko nazwać białą czekoladę czekoladą, ale to już zupełnie inna kwestia), który udało mi się upiec jest chyba najlepszym, jaki jadłam od dłuższego czasu. Nieziemsko kremowy, nieprzesadnie słodki, zrównoważony dzięki malinom. Po prostu pyszny. Mimo tego, że nie wymaga dużo pracy to trzeba się uzbroić w cierpliwość i zarezerwować sobie z 6-7 godzin na jego przygotowanie. Czemu? Bo jak każdy sernik lubi odpocząć w chłodzie.

Sernik z białą czekoladą 

(przepis na jakieś 8 porcji, zaadaptowany z magazynu Delicious)

100g masła, roztopionego

200g bezglutenowych herbatników lub innych ulubionych typu Digestive

500g białego sera (najlepiej sernikowego, np. Piątnicy; ale dobrze sprawdzi się też mascarpone)

150g cukru (można zastąpić około 200g erytrolu)

50g skrobi (ziemniaczanej, bądź kukurydzianej)

3 jajka

skórka starta z jednej cytryny (używam ekologicznej, niewoskowanej) 

sok z jednej cytryny

łyżeczka ekstraktu waniliowego

130g białej czekolady, rozpuszczonej (rozpuść czekoladę w misce nad parą) i ostudzonej do temperatury pokojowej

500g kwaśnej śmietany, 18%

3 garści mrożonych malin, pokruszonych

1. Rozgrzej piekarnik do 160'C. Przygotuj formę (moja ma 23 cm), wyłóż dno papierem do pieczenia, zawiń dół szczelnie folią aluminiową.
2. Pokrusz jak najdrobniej ciastka i wymieszaj z masłem. Wylep masą dno formy. Wstaw do lodówki na czas przygotowywania masy sernikowej.
3. W dzieży miksera (albo dużej misce) utrzyj ser z cukrem. Dodaj skrobię i ponownie dokładnie wymieszaj. Wbij po jednym jajku, każdorazowo dokładnie miksując. Dodaj skórkę i sok z cytryny oraz ekstrakt waniliowy i ponownie wymieszaj.
4. Połącz śmietanę z czekoladą, a następnie wmieszaj do pozostałych składników.
5. Wyjmij formę z lodówki, wylej do niej 1/2 masy serowej, posyp po wierzchu połową zmrożonych malin, następnie wylej resztę masy i zakończ malinami.
6. Wstaw formę do większej, wlej do niej wodę (do tej większej). Piecz około 85 minut, sprawdź po tym czasie. Boki sernika powinny być ścięte, a środek jeszcze luźny. W razie czego podpiecz jeszcze z 10-15 minut. Po tym czasie wyłącz piekarnik i zostaw w nim sernik na kolejne 40-45 minut. Wystudź w temperaturze pokojowej, a zimny wstaw do lodówki na co najmniej 2 godziny (najlepiej na noc).

Podlaskie Smaki

Podlasie przyciąga mnie co roku od kilku lat. Uwielbiam tam jeździć i poruszać się poza wyznaczonymi ścieżkami.

Tym razem udałam się w moje ulubione rejony na zaproszenie firmy Landbrand, celem lepszego poznania podlaskich producentów, a przy okazji promocji nowo powstającego Podlaskiego Szlaku Kulinarnego. W wyjeździe, brali udział także dziennikarze i blogerzy kulinarni.

W gościnę przyjęło nas Białowieskie Sioło (wcześniej Sioło Budy), gdzie w pięknej karczmie Osocznika przygotowano prezentację podlaskich produktów, z których część mieliśmy za zadanie zamienić w ucztę składającą się z potraw tradycyjnych pod okiem Joanny Jakubiuk, najlepszej orędowniczki tradycyjnych produktów z Podlasia i Białostoczczyzny. 

Przygotowaliśmy kartacze (z nadzieniem mięsnym i wegetariańskim, nawet w dwóch opcjach, w tym z pokrzywą), pierogi (tak samo mięsne i wegetariańskie, a także na słodko ze śliwką z nadzieniem z orzechów - boskie!) i marcinka. Trudno powiedzieć co smakowało najbardziej, natomiast z pewnością najciekawsze były wege kartacze (pyszne!) i pierogi ze śliwką, która moczyła się w miodzie pitnym z trawą żubrową. 

Lokalni producenci opowiadali o swoich wyrobach, o miejscach, skąd pochodzą. Częstowali tym, co przywieźli ze sobą najlepszego, czym chcieli się pochwalić. Wśród wielu produktów zaskakujący był chleb od Zajazdu Dobromil i racuchy z makiem od nich; przepyszne sery korycińskie, wytwarzane z poszanowaniem tradycji, ale też uznaniem dla nowoczesnych metod od Państwa Bielec; niesamowite oleje od Olejowego Raju; przyprawy od Ziołowego Zakątka  i wiele wiele innych. Trudno nie wspomnieć też o niesamowitym miodzie pitnym z trawą żubrową, wytwarzanym metodą winiarską od Dawida Olesiuka z Miodosytni Podlaskiej i wszystkich osobach, prowadzących swoje tradycyjne masarnie, gospodarstwa agroturystyczne czy wytwórcach kiszonek (lista wszystkich wytwórców na samym dole). 

Naszej uczcie towarzyszyła opowieść właściciela Białowieskiego Sioła (dawniej Sioła Bud). Pisałam o tym miejscu już tutaj (koniecznie przeczytajcie o tym miejscu!), nadal wygląda tak samo pięknie, podobno zmienił się tylko szef kuchni, no i chwilowo nie ma sauny.

Z kolei drugiego dnia udaliśmy się najpierw do Dworu Bartnika, w którym znajduje się chyba jedyne w Polsce prywatne Muzeum Pszczelarstwa (i wszystkich rzeczy z miodem i pszczołami związanych). Miejsce zaskakujące w swej formie, oferujące noclegi, imprezy, ale też niezwykłą wiedzę właścicieli (i własny miód!).

Ostatnim punktem programu była wizyta w Bojarskim Gościńcu, znajdującym się we wsi Narewka, w otulinie Puszczy Białowieskiej, nad Zalewem Siemianówka (warto tam pojechać chociażby dla Kirkutu położonego na zboczu). Sam Gościniec znajduje się w budynkach historycznych, jak np. w budynku poczty i dworca; a oferuje gościnę w postaci noclegów, imprez okolicznościowych i wywołującego wzmożoną pracę ślinianek jedzenia. Zaserwowany przez nich sękacz do dzisiaj śni mi się po nocach, a widok z werandy sprawi, że wrócę, chociażby na herbatę z samowara (a tych mają całą kolekcję). 

Na koniec dostaliśmy ogromne paczki z przysmakami od większości wytwórców, które jeszcze przez wiele dni po powrocie wzmacniały tęsknotę za Podlasiem.

Jak widzicie, dwa dni, a smaków tysiące. Czuję niedosyt! Ogromny! Chcę koniecznie jechać na wycieczkę Podlaskim Szlakiem Kulinarnym i spróbować wszystkiego, co producenci i gospodarstwa mają do zaoferowania. 

Jedźcie, najlepiej wiosną i jesienią, bo jest tam niezwykle pięknie!

Lista producentów:

Kiszonki tradycyjne 

Miodosytnia podlaska

PRODUKTY MLECZARSKIE S.C. Agnieszka i Marcin Bielec

Masarnia "Protasiewicz"

"Sery Basi" Barbara Żeliszczak

GospodarstwoEkologiczne "U Rydzewskich"

Zajazd Herbu Wielbut

Gospodarstwo Agroturystyczne "Carski Trakt" 

Gospodarstwo Agroturystyczne "Leśny Dworek"

Dwór Bartnika

Ziołowy Zakątek

Agroturystyka"Na końcu świata" Bogdan Potocki

Olejowy Raj

Masarnia Kolinek

Masarnia Biebrzańskie Smaki

„Romir”Gospodarstwo Agroturystyczne Roman Buszko

Zajazd Dobromil

Zdjęcia: Maurycy Śmiałkowski, landbrand.pl

Bartek Kieżun - Italia do zjedzenia

Mówiłam to już wielokrotnie, czy to na antenie swojego programu w JemRadiu, czy w rozmowach, czy na różnego rodzaju prelekcjach, kuchnia włoska to poniekąd narodowa kuchnia Polaków, a przynajmniej przez wiele lat była dla nas najważniejszą. Zachwytów nad pizzą z budki było co niemiara, restauracje serwujące makarony wyrastały niczym grzyby po deszczu. A wszystko to już od połowy lat 80 ubiegłego stulecia. Po kuchni włoskiej nadszedł czas na kuchnię japońską, ale to zupełnie inna para kaloszy. Wracając do kuchni włoskiej, konia z rzędem temu, co choć raz nie robił domowej wersji spaghetti a'la bolognese (albo nie jadł gdzieś u kogoś). Tym razem mamy jednak do czynienia z książką zupełnie inną, choć o kuchni włoskiej.

O jakiej książce mowa? O "Italii do zjedzenia" Bartka Kieżuna, a jakże, która ukazała się pod koniec zeszłego roku i mimo premiery była przez jakiś czas bardzo trudna do zdobycia, teraz dostępna chyba praktycznie wszędzie. To książka, której trudno nie zauważyć, czy to na półce czy na standach, a to za sprawą niezwykle dobrze zaprojektowanej okładki, przypominającej rysunkiem marmur, z tłoczonymi na złoto literami. Grzbiet jest również zjawiskowy. 

Kiedyś napisałam dla Kukbuka tekst, o tym by odpuścić sobie pisanie książek, gdy nie ma się na nie pomysłu. I widzę, że tym razem autor miał zamysł i nie popełnił błędu wydawania na siłę. Ta książka napisana jest z pomysłem! BA! nie tylko napisana, ale też zaprojektowana i złożona. Generalnie wydaje mi się, że nie należy przejmować się za bardzo podziałem na rozdziały, można go uznać poniekąd za umowny. Ważniejsze są miejsca i związane z nimi historie i potrawy. Czytając je, mam zdecydowaną ochotę spakować walizkę, wsiąść w samolot, bądź samochód (kto jeszcze chce jechać?

mam 2 wolne miejsca!!!) i udać się śladami autora. Tak, bo tu można mówić, o śladach autora. To nie jest książka kucharska, to atlas z przepisami*, albo raczej leksykon, książka o miejscach, o kulturze Włoch, jej historii i jedzeniu (i jego historii także!), dużo mówiąca o autorze, o jego miłości do Włoch, do niezwykłych miejsc, do architektury i do jedzenia. Przepisy są tutaj umieszczone w sposób naturalny i nienarzucający się, książka dzięki nim zyskuje. Zresztą, czytając przepisy, czuję, jak moje ślinianki zaczynają intensywnie pracować. 

Jednak, żeby być uczciwą muszę przyznać, że część zdjęć jedzenia nie powala. Stylizacji potraw dokonał Przemek Krupski, natomiast autor (Bartek Kieżun) wykonał zdjęcia. Nie kocham ich. Serio. To najsłabsza strona książki, może nie wszystkie, jednak, jak wspomniałam część mogłaby być lepsza. Nie zdziwiło mnie to, bo znam zdjęcia Krakowskiego Makaroniarza, jednakże gdy biorę do rąk książkę - moje oczekiwania rosną. Ciężko mi powiedzieć co mi się w nich nie podoba, być może jestem po prostu fanką innej estetyki. 

Nie dajmy się jednak zwariować! Italia do zjedzenia to jedna z bardziej wartościowych książek wydanych w 2017 roku. Zachęca do podróży, do odkrywania, do smakowania. To książka hedonistyczna na wskroś, nie czytajcie jej z pustym żołądkiem, bo oszalejecie!

Plusy:	Minusy:
+ forma i konsekwencja + przyjemność czytania + "kup bilet i jedź" + okładka <3 + zdjęcia reportażowe + kultura!	- zdjęcia jedzenia

Bartek Kieżun - Italia do zjedzenia

Zdjęcia: Bartek Kieżun

Wyd. Buchmann (2017)

Liczba stron: 288

Okładka: twarda

Cena okładkowa: 69,99zł

Książkę otrzymałam od Wydawcy. 

*atlas z przepisami pojawił się przy okazji książki "Lubię" Moniki Mądrej-Pawlak i Jana Pawlaka, zobaczcie koniecznie 

#bookreview #cookbook #book #bookstagram #cookbooks #ksiazkakucharska #bartekkiezun #krakowskimakaroniarz #buchmann #wydawnictwobuchmann #italia #italiadozjedzenia #kulturakulinarna